Muurgedichten

|

Gedichten op muren

In Leiden zijn op de meest onverwachte plekken muurgedichten aangebracht
Ze maken deel uit van het project
Gedichten en muren
Het aanbrengen van de muurgedichten is een initiatief van de stichting tegen-beeld

Meer muurgedichten zijn te zien op: www.muurgedichten.nl

Immortelle IX
Op `t hoekje van de hooigracht
En van den Nieuwen Rijn,
Daar zwoer hij, dat hij zijn leven lang
Mijn boezemvriend zou zijn.

En halverwegen tusschen
De Vink en de Haagsche Schouw,
Daar brak hij, zes weken later zoowat,
Den eed van vriendentrouw.

Piet Paaltjens
[pseudoniem van François Haverschmidt, 1835-1894]

Nederlandse Spoorwegen
Tanja, je kunt kiezen:
9.08
9.28
39
55
10.09
30
39
11.09
11.43
Doe Amsterdam de groeten
en geen gesodemieter.

Cornelis Bastiaan Vaandrager [1935-1992]

Poëzie is kinderspel
Over het krakende ei
dwaalt een hemelse bode
op zoek naar zijn antipode
en dat zijt gij

mogelijk dat men op zulk een kleine schaal
niet denken kan het maakt nijdig
of men is verveeld dus veel te veilig
dan is men verloren voor de poëzie

u rest slechts een troost ligt gij op sterven
gij verveelt u dan ook niet
en plotseling kan dan pop en bal
laat herinnerd u laten weten
dit was ik en dat was het heelal

Lucebert
[L.J. Swaanswijk 1924-1994]

Wie niet ...
Wie niet verbaasd staat
over de kennis van professor Veth
heeft geen verstand van kennis.

Multatuli
[ps. Eduard Douwes Dekker, 1820-1887, [Multatuli, Volledige Werken III, Amsterdam 1951]

De trouw der burgerij heeft hier,
't geen door geweld der vlammen wierdt gesloopt,
in bet'ren staat hersteld.

Annoniem
Anno MDCCLXVI

SONNET XXX

When to the sessions of sweet silent thought
I summon up remembrance of things past,
I sigh the lack of many a thing I sought,
And with old woes new wail my dear time's waste:

Then can I drown an eye, unused to flow,
For precious friends hid in death's dateless night,
And weep afresh love's long since cancell'd woe,
And moan the expense of many a vanish'd sight:

Then can I grieve at grievances foregone,
And heavily from woe to woe tell o'er
The sad account of fore-bemoaned moan,
Which I new pay as if not paid before.

But if the while I think on thee, dear friend,
All losses are restored and sorrows end.

William Shakespeare [1564-1616]

Val
lichtende rank
die heelal
na heelal
ontbrandt

steen
dier
plant
Schal

grondeloos lood
aan het snoer
diep door den schoot
van het al
slaat
aan den vloer
van den dood

Val

achter den wal
van den dood

blind door het luik
van de hal

boot
ster
dal

Hendrik Marsman
[1899-1940, Verzamelde gedichten EM Querido's uitgeverij, Amsterdam, 1940]

Taalles
Die eerste mededele wat mens leer vóór drie jaar oud is lewenslank genoeg om die akuutste nood te formuleer
soos: ek het honger … hou van jou … is moeg …

Plots uit die soet ontmoeting weggeruk het hulle 'n nuwe saamkomplek ontdek om oor en oor, onnosel van geluk,
toereikend te verduidelik: jy en ek …

'n Maand daarna - want tyd bring raad - hanteer hul moeiteloos diggeweefde sin, die voegwoorde van kunstige verweer
soos: daarenteen … ondanks … desnietemin …

Elisabeth Eybers
[ Zuid Afrika, 1/915]

Verborgenheden
Laat niemand uit wat ik deed en zei proberen af te leiden wie ik was.
Er was een belemmering, die vervormde de daden en de wijze van mijn leven.
Er was een belemmering, die weerhield mij vele keren als ik wou gaan spreken.
Mijn meest onopgemerkte daden,
en mijn meest verhulde geschriften - daaruit alleen zal men mij begrijpen.
Maar misschien is het niet zoveel moeite, zoveel inspanning waard om mij te kenen.
Later - in een volmaakter samenleving - zal stellig iemand anders, zoals ik geschapen,
verschijnen en handelen in vrijheid.

K.P Kaváfis
[1863 - 1933, (vert. Hans Warren en Mario Molengraaf in Gedichten, Amsterdam, Bert Bakker, 1986]

Regen
Het komt van nergens. Weggaan?
Er is geen toverwoord dat deze sleur doorbreekt, het staren, de sonore stilte als van pijlen.
De lente, en de overvloed
aan jaren en aan licht, liggen verloren op de afgelegde weg.
De verwachtingen doofden
op den duur volkomen. Opnieuw is alles volmaakt in de leegte: de trage regen gaat nergens heen.

Salvador Espiriu
[Catalonië, 1913-1985, vert.Kees Bakker]

Toen ik klein was en onder tafel woonde
kende ik de enkels van de grote mensen
nu ken ik enkel de grote mensen
en dat is niet de bron van mijn vreugde

laten we ons voortaan alleen nog vergissen en lachen met de spijkers van het geduld
we zullen hout geven aan de bossen en goud aan de bankeers van het leven
in de lente van de leugens zullen we de snoeiers handhaven en waken over de tongen en het woord

laten we weer vossen kweken en de telers van de macht verschalken met raven en kazen
we zullen paleizen smaller maken
en de sleutels uitdelen aan de gekken van de stad
maar de wetten weten wie ze dragen en aan de hoofden
van de gekken wordt geschaafd zonder verpozen

Roel Richelieu van Londersele
[Bronzen vloergedicht te Gent]