Nelis bij het uitkomen van zijn boek in zijn kraam op de Uitmarkt.

Nelis bij zijn benoeming tot burgemeester van de Hazenstraat.

[1971-1992]
Ortho-Pedagogisch Centrum
De Platanen

Een van de bewoners is Nelis.
'Mensen met een verstandelijke beperking' worden die tegenwoordig genoemd.
Het zijn individuen met ieder een eigen karakter en eigen temperament, gevoelsleven en verstandelijk niveau.
Ze mengen zich tussen de Jordanezen, ieder op een eigen manier. lees verder

[1992]
In Amsterdam-Noord is de grote zwakzinnigen inrichting De Werf en enkele sociowoningen gereedgekomen.
De bewoners van de Platanen verhuizen voor het overgrote gedeelte naar deze nieuwbouw in Noord.
Voor Nelis is het geen omgeving waar hij zich thuisvoelt. Vrijwel elke dag reist hij met zijn OV kaart naar halte Elandsgracht.

Herinnering aan de tijd van De Platanen

Nelis Vogelenzang was bewoner van De Platanen, het voormalig Jongensweeshuis op de Lauriergracht.
Hij liep elke dag Café Rooie Nelis binnen, effe gedag zeggen. Meestal kreeg hij dan een colaatje, en een gulden.
"Hij kost me zeven gulden in de week en daarbij krijgt hij van die nog es wat en van die nog es wat. Ja, ja hij heb niet alleen ons, hij heeft heel veel winkeltjes. Op de markt ook hoor. Allemaal adresjes waar hij een gulden krijgt."
Afijn Nelis krijgt ook altijd petjes van Gerrit, mijn man. Laatst kwam Nelis binnen en zei huilerig 'ze hebben mijn pet gestolen op de tram' 'Nou', zei mijn man, 'dan krijg je van mij wel een ander'.
Nelis koopt zijn uiterst persoonlijke outfit op het Waterlooplein en bij tweedehands kledingwinkels. Zijn uitdossingen spotten met elk mode- en kleurgevoel worden gecompleteerd door een pet. Zonder pet is Nelis niets en dan liefst een petje waaruit steun aan het oranje-elftal blijkt. Bovendien houdt hij van decoraties. Hij draagt bij elkaar gewandelde Avondvierdaagse medailles, buttons tegen de kernbewapening en voor het milieu.

Ik zeg wel eens tegen hem: mijn kind.
Gerrit zegt altijd: mijn zoon, daar heb je mijn zoon. Oh dat vindt Nelis zo mooi.
Als ze op vakantie naar Spanje gaan, komme ze gedag zeggen. Krijgen ze wel eens wat zakgeld. Daarvoor sturen ze ook een kaartje. Ze zijn niet gek, dat bedoel ik!! Dat zakgeldje laten ze niet lopen.
Bij Cootje Blokzijl uit de Bloemstraat die op de Albert Cuyp staat krijgt Nelis ook altijd zakgeld. Hij koopt er poppen en beren van.
Nee er zit niks geen kwaad aan hem, helemaal niet. Hij is lief.

Voor Nelis hebben wij de meeste zwak hoor
Nelis zegt: je zal me niet missen want ik kom vaak. Dan zeg ik: ja, je laat je zakgeld niet lopen. Dan moet ie lachen.
Altijd wandelen, hè. Hij doet altijd mee aan de Avondvierdaagse, Ja, altijd. Ja, daar doet ie altijd aan mee. Dan komt hij altijd effe laten zien dat ie zo'n dingetje heb gehad en dan heb die bloemetjes in zijn handen. Nu ja, wie hebben ze nou anders om dat te laten zien.
Die begeleiders daar zalle weinig tijd voor ze hebben. En hij heb eigenlijk geen begeleider nodig want hij doet alles wat hij doen wil, hij kan alles alleen doen. Hij is niet invalide, hij loopt niemand in de weg.
Een lekker kereltje, mijn man is ook gek met hem. Ik denk ook wel dat hij blijft komen en hij zal ook naar de Cuyp blijven gaan, naar Cootje Blokzijl want dat laat ie niet schieten. 'Ik weet wel welke trams ik moet nemen.', zegt hij.

'Kut moet ik op de foto met een mongool'
Dat riep Theo van Gogh. Waarom dan?' 'Ik ben gebeld, Ene Nelis wil Bekende Nederlander worden. Daarom wordt aan bekende Nederlanders gevraagd of ze met hem willen poseren.Nelis was geen mongool, ik voelde me geen schoft toen ik met hem gekiekt werd en de vraag drong zich op; zou de wereld niet beter worden als uitsluitend mensen als Nelis het predikaat 'Bekende Nederlander' zouden verwerven?
Ik vroeg hem: 'Waarom wil jij Bekende Nederlander worden?'
Nelis:'Vind ik leuk, Bekende Nederlanders krijgen altijd aandacht, Ik wil ook aandacht. Maar opscheppen wil ik niet, Geen kapsones, Ik wil gewoon blijven' Dat zeggen ze allemaal, wie in Nederland een geliefde Bekende Nederlander wil zijn, dient zich uit te putten in gewoonheid, opdat het volk kan zien: géén kapsones.
Het volk ligt op de loer om kapsones af te straffen.
Bekende Nederlander, wees gewaarschuwd. Wie het meest geen kapsones heeft, is Frans Bauer, geloof ik.
Die is dan ook de populairste.
Goed gezien, Nelis.

Theo van Gogh [1957-2004]

Nelis Vogelenzang is er niet meer
Op donderdag 21 augustus 2014 is Nelis na een kort ziekbed overleden.

Oud-burgemeester Ed van Thijn had hem tot burgemeester van de Hazenstraat benoemd. Toen hij 65 werd verscheen een boek over zijn leven.
Op de Elandsgracht was zelfs een Nelisdag.

Hij kwam vaak in het bijbelcentrum Simon de Looier - Nelis geloofde 'een beetje wel en een beetje niet' in God. In december ging hij midden in een gebedsdienst verkleed als Zwarte Piet naar binnen.
Nelis kwam bij winkeliers over de vloer, voor een praatje, een stuk pizza of kop koffie. 'Hij is enige die achter de balie mag.'
In vrouwencafé Saarein kon Nelis rekenen op een drankje en een eitje. Toen huisgenoten hem op televisie zagen, bromden ze tegen hem: 'geen dikke nek te krijgen'. Maar Nelis houdt niet van kapsones.



Zijn uitvaart
Alle kinderen van basisschool De Jordaan staan op de stoep in de Hazenstraat om hem uit te zwaaien.

Op begraafplaats de Nieuwe Ooster is op 31 mei 2015 een bijzondere grafsteen voor Nelis onthuld door zijn collega, Burgemeester Van der Laan.



Met live-muziek van een accordeonist op de achtergrond konden de kinderen uit de buurt met stoepkrijt tekeningen op het graf achterlaten. 'Wat goed om dit gemaakt te mogen hebben voor Nelis en dat we dat op zo'n speciale manier met zoveel aandacht konden presenteren is nog mooier', aldus organisator Peter van der Meer.

Burgemeester van der Laan schreef:
Op een zondag mocht ik op de Nieuwe Oosterbegraafplaats de grafsteen van Nelis Vogelenzang onthullen.
Nelis stond bekend als de burgemeester van de Hazenstraat.
Hij was verstandelijk beperkt, maar slaagde er dank zij de geweldige mensen in de Jordaan, zoals zijn vriend Peter van der Meer, toch in om zijn droom te verwezenlijken: een bekende Nederlander te worden. Dat wilde hij overigens niet vanwege de roem, maar omdat hij hoopte zo te kunnen bijdragen aan een stad met meer samenhorigheid.
Het monument voor Nelis onthulde ik met twee achtjarige meisjes: Merel en Lente. Het is gemaakt van stenen uit de Hazenstraat en met vier in plaats van drie Andreaskruizen; ook eentje voor saamhorigheid.
Maar het echte monument voor Nelis, zo realiseerde ik me, zijn de geweldige mensen die om hem heen stonden. Dat netwerk, het mozaïek van zulke netwerken in de stad, dat maakt Amsterdam zo mooi.

Hem zij de glorie

Dit is is Nelis


met André van Duin


met Jelle Kuiper


met Wim Kok

met Theo van Gogh


met Willeke Alberti


met Martin Bril


met Carice van Houten

met Jeroen Krabbé


met Hakim Traïda


met Harry Mulisch


met Frits Bolkestein

met Ruud Gullit


met Rudi Fuchs


met Job Cohen


met Oboema

Nelis BNer
Hij was door iedereen in de Jordaan geliefd.
Hij had had een verstandelijke beperking maar dat hinderde hem niet om beroemd te worden.
Zijn vriend en fotograaf Peter zette hem met zo veel mogelijk bekende Nederlanders op de foto.

De foto's
zijn gekozen
uit het boek
van Nelis.
uitgeverij
De Bezige Haas
Fotografie
Peter van der Meer.

>Jordaan index